قانون جمهوری 8550، که به عنوان “آیین نامه شیلات فیلیپین 1998” شناخته می شود، به قانون تصویب شد، حاوی ارجاعات مبهم در مورد تشویق صنعت شیلات و آبزی پروری بود.
به عنوان مثال، بخش دوم، هدف سوم ، برای “بهبود بهره وری آبزی پروری در محدوده های اکولوژیکی” بحث می کند. این قانون فقط برای افزایش تولید آبزیان و میگو صورتی بوشهر بحث می کند. نحوه محافظت از اکوسیستم را مشخص نمی کند.
به عنوان مثال، اکوسیستم حرا در طول پاکسازی جنگل و ساخت حوضچه، و محافظت در برابر انتشار فاضلاب در مورد تولید ماهی شیر و میگو. همچنین بیان نمی‌کند و مشخص نمی‌کند که آیا دولت می‌تواند صرفاً بر اساس بهترین تخصص علمی موجود، شرایط تعیین محدودیت‌های اکولوژیکی را تعیین کند.
حتی مقررات خاص تر مندرج در بند هشت ماده سه همان قانون که مشوق ها و مشوق هایی را برای کشت یا پرورش مناسب گونه ها پیش بینی می کند، به درستی در مورد فرآیند دستیابی به روش مناسب بحث نمی کند..
کشت گونه ها در تمامی مراحل به گونه ای که اثرات زیست محیطی احتمالی را کاهش دهد.
علاوه بر این، اجرای قوانین و مقررات RA 8550، قانون احیای جنگل ها، سواحل و دایک ها، و ساخت سازه هایی برای به حداقل رساندن آلودگی آب توسط مستاجر استخر ماهی، همگی بیان شده است (قانون 46.2)، از جمله شیوه های خوب آبزی پروری. (قانون 47.1)، که توسط اداره شیلات و منابع آبزی (BFAR) تهیه شده است.
با این حال، یک بازدید گذرا از مزارع استخرهای ماهی (در مقیاس کوچک و اپراتورهای تجاری) نشان می‌دهد که این موارد در بیشتر مواقع رعایت نمی‌شوند، یا اینکه پرورش‌دهندگان میگو حداقل این دستورالعمل‌های قانون را رعایت می‌کنند.
علیرغم این شکست ها در اتخاذ شیوه های پایداری، به استثنای گواهینامه های انطباق، هنگام صادرات میگو و ماهی باله به بازارهای ممتاز مانند اروپا، ژاپن و ایالات متحده، که نیازمند رعایت ردیابی و سایر قوانین و پروتکل های ایمنی مواد غذایی هستند، گواهی انطباق مورد نیاز به عوامل محرک خارجی در دسترسی به آن بازارهای برتر تبدیل شوند.
